De twee startten hun samenwerking al ruim tien jaar geleden en ze tourden sinds 2015 al een flink eind van de wereld rond, zij het dat ze voornamelijk in Scandinavië en de rest van Europa te zien waren. De prijzen en bekroningen volden elkaar op, er viel wat beursmanna uit de hemel en toen debuutplaat “Phoresy” in 2016 een instant succes werd, stond de deur meteen wijd open en kon de carrière van het duo echt beginnen. Eind 2018 kwam “Rising” uit, een plaat die in de internationale muziekpers ruim bewierookt werd en er ondermeer toe leidde dat Symbio Zweden mocht gaan vertegenwoordigen in Rudolstadt, dé place to be voor Europese folkies. Twee jaar later mochten ze dat gaan overdoen op de Folk Alliance International in de States en sindsdien is de trein helemaal vertrokken.

Die trein zal allerminst afgeremd worden door wat deze derde plaat te bieden heeft: die bevat namelijk acht boeiende, zelfgeschreven instrumentale tracks, die zowel de klassieke folk als de meer hedendaagse versie, die al elementen van psychedelische- of krautrock integreert of nog, de ronduit cinematografiesche variant, die erg veel overlaat aan de verbeelding van de luisteraar.

Welke vorm het duo ook hanteert, je kan te allen tijde horen dat ze elkaar vlekkeloos en vermoedelijk moeiteloos aanvoelen en dat ze daar blij om zijn. Deze twee muzikanten zien elkaar graag, dat is wel duidelijk. Dat moet haast wel, want het is, zo durf ik te denken, verdomd lastig o jezelf op muzikaal vlak danig bloot te geven. Je bent slechts met z’n tweeën dus je moét wel. Het is dat heen- en weer gaan, dat deze plaat zo boeiend maakt. Hoe een track als “Journeys” helemaal anders klinkt dat “Amnesty” dat er aan voorafgaat en er tegelijk toch naadloos bij past…het is heerlijk om vast te stellen.

het dromerige, verstild openende “Reminiscence”, dat gaandeweg verbreedt en versnelt om halfweg weer stil te blijven staan, omkijkt en dan zijn weg vervolgt…heerlijk is het. Hoogtepunt van de plaat, of “kernstuk”, zo u wil, is het acht minuten lange “Genom Mörker”, dat door Johannes in de linier notes omschreven wordt als “de weg die we moeten gaan doorheen de duisternis, als we ooit het licht willen zien en de weg, die we het best kunnen afleggen in het gezelschap van een goede vriend(in)”. Klinkt misschien wat zweverig, maar de muziek illustreert helemaal die woorden. Dat is waarom ik het over “cinematic folk” heb: het kost je werkelijk nauwelijks moeite om de beelden voor ogen te zien, die in de muziek vervat zitten. Twee meesterlijke muzikanten, die elkaar helemaal vinden en daar prachtige melodieën uit puren…wat kan een mens meer verlangen van een plaat? Welaan dan: NU dringend te ontdekken!

(Dani Heyvaert)